En venent vièlh , Octavi perdiá lo carabiròl . Se passejava per carrièras , casqueta vissada sul cap , braces dins l'esquina , e parlava solet . Tre veire un papièr per sòl ( n'i aviá fòrça mens qu'a l'ora d'ara, mas ailàs, òm començava de'n veire qualques uns ) Octavi l'amassava ; aviá per tissa de'n faire de boletas e de tapar los traucs dins las parets de l'ostal mai pròche. Nosautres, los mainatges, aquò nos amusava e l'espinchàvem amagats dins lo cròs d'un portal fins qu'un cacalàs traïsca nòstra còla ; l'Octavi se revirava subran, nos corsejava al tròt pichòt en tornar metre las mans dins l'esquina e nos cridava l'escòrna que mai li agradava ( e qu'esperàvem d'ausir) : "Banda de bofi(?),banda de bofa-raca !"
Lo dimenge, Octavi anava a messa : pendent l'ofici, anava e veniá dins las alèas de la glèisa, mans dins l'esquina ; mantun còps sortissiá puèi tornava dintrar , ambe la benediccion del capelan (es lo cas d'o dire) que saviá sa malautiá e lo daissava faire. Es aital que tot còp , s'endeveniá que l'Octavi tornava dintrar pendent un cant, e prenent lo tren en foncionament, ambe sa votz de bassa a plen volum, vos fasiá tressautar femnas e mainatges e revirar l'acampada tota.
Patz a son arma !
Plan vengut al club l'amic ! Per un endecat, e ben mon vièlh, la resulta es polida.
RépondreSupprimerIeu tanben, un còp èra, coneguèri aquela convivialitat de la vinha dins Corbièras, quand anavi far vendemias...
L'edí de Tolosa.